Nikiel jest jedną z wielu substancji, która może wywołać uczulenie u człowieka. Alergie na ten pierwiastek zdarzają się dość często, ponieważ jest on szeroko rozpowszechniony w przyrodzie. Problem częściej dotyczy kobiet.

Nikiel znajduje się w wodzie, powietrzu, a także w glebie i wnika do naszego organizmu przez skórę, drogi oddechowe oraz przewód pokarmowy. Biżuteria to jedno z najczęstszych źródeł kontaktu z niklem. Alergię mogą wywołać również: guziki, naczynia kuchenne (sztućce i garnki), oprawki okularów, sprzączki pasków, a także telefony komórkowe. Alergia na nikiel może objawiać się w formie kontaktowego zapalenia skóry. Może również przyczynić się do powstania astmy oskrzelowej i nieżytu nosa.

Kto jest najbardziej narażony?

Ryzyko zachorowania na alergię na nikiel zwiększają takie czynniki, jak: płeć żeńska, ekspozycja zawodowa, atopia, wczesny kontakt z tym pierwiastkiem (np. noszenie kolczyków we wczesnym okresie życia). Nie jest jednak do końca jasne, jakie są mechanizmy łączące alergię na nikiel z występowaniem atopii. Niektóre badania pokazują, że wahania hormonalne u kobiet zachodzące w trakcie cyklu miesiączkowego, mogą powodować nasilenie lub zmniejszenie (w fazie pęcherzykowej cyklu) objawów alergii kontaktowej. Podejrzewa się również, że rolę w powstawaniu alergii na nikiel odgrywają zaburzenia w gospodarce żelazem w organizmie.

Sprawdź: Zaburzenia hormonalne u kobiet i mężczyzn

Jak zdiagnozować?

Metody diagnostyczne, które są stosowane, to m.in. wywiad z pacjentem oraz naskórkowe testy płatkowe NTP. Aby wykryć uczulenie używa się pięcioprocentowego siarczanu niklu, który jest aplikowany przy pomocy trzech różnych rodzajów komór. Jednak pojawia się coraz więcej wątpliwości związanych ze stosowaniem tej metody i jej czułości. Nowe badania wskazują na największą czułość techniki ELISpot.

Dieta a nikiel

W przypadku alergii na nikiel dieta odgrywa dużą rolę. Nie jest możliwe, aby wyeliminować ten pierwiastek z jadłospisu całkowicie, można jednak znacząco zmniejszyć jego podaż. Wchłanialność niklu z diety kształtuje się na poziomie 1–10%. Jego zawartość w diecie ma powiązanie m.in. ze stosowaniem pestycydów i nawozów, a także z zanieczyszczeniem środowiska. Większa ilość niklu znajduje się w tkankach roślinnych niż zwierzęcych.

Sprawdź wykład: Alergie i nietolerancje pokarmowe

Do pokarmów szczególnie zasobnych w ten pierwiastek należą: owies, kukurydza, soja i sfermentowane produkty sojowe, orzeszki ziemne, wiśnie, orzechy, warzywa konserwowe, soki owocowe, kawa, herbata, kakao, wino, piwo, margaryna. Z produktów zwierzęcych: śledź, tuńczyk, sardynka, makrela. Mniejszą ilość tego pierwiastka zawierają podroby i skorupiaki, a także niektóre warzywa i owoce, np. gruszka, banan, rabarbar, brzoskwinia, pomidor, kalarepa, warzywa strączkowe (fasola, bób, soczewica, groch), szpinak, kapusta, grzyby.

Podczas układania jadłospisu dla osoby cierpiącej na alergię na nikiel należy wyeliminować powyższe produkty lub znacznie je ograniczyć (jeżeli zawartość niklu jest w nich niższa), aby zminimalizować ekspozycję na ten pierwiastek.

PAMIĘTAJ!

JEŚLI POTRZEBUJESZ POMOCY, SKONSULTUJ SIĘ Z DIETETYKIEM KLINICZNYM AJWEN

Źródła:

1. Czarnobilska E., Obtułowicz K., Wsołek K., Piętowska J., Śpiewak R., Mechanizmy alergii na nikiel, „Przegląd Lekarski” 2007, nr 64.
2. Wojciechowska M., Kołodziejczyk J., Gocki J., Bartuzi Z, Nadwrażliwość na nikiel, Katedra i Klinika Alergologii, Immunologii Klinicznej i Chorób Wewnętrznych, Collegium Medicum im. L. Rydygiera w Bydgoszczy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, SPZOZ im. dr. J. Biziela. Szkolenie podyplomowe.

Prawa autorskie – zapoznaj się!